εν Λέσβω: TO LIFESTYLE ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

TO LIFESTYLE ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

ΟΤΑΝ Η ΑΦΘΟΝΙΑ ΦΘΟΝΕΙ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

Αυτή η κρίση που επιμελώς ατημέλητα μετέτρεψε την Ελλάδα σε σκηνή αρχαίου θεάτρου είχε και τα θετικά της: Ξεγύμνωσε το φιλοθεάμον κοινό της Νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και διαχώρισε τους βαρβάρους από τους ανθρώπους, αυτούς του λίγους που εκλαμβάνουν τα τεκταινόμενα ως τραγωδία εν αντιθέσει με τους πολλούς που στα θέατρα συχνάζουν για να βλέπουν θηριομαχίες, μονομάχους και τελετουργικές μαζικές εκτελέσεις.

Ελληνορωμαϊκό θέατρο σου λέει ο άλλος αλλά –συγχωρέστε με αν κάνω λάθος- δεν νομίζω πως τα θεάματα στα θέατρα των Ελλήνων είχαν καμία σχέση με τα Ρωμαϊκά. Είτε στα θεωρεία των επισήμων κάθεται ο Αυτοκράτορας είτε ο πάπας της Ρώμης.

Σκέπτομαι τι είναι αυτό που μας μετέτρεψε σαν λαό ως μέρος του πολυθεάματος. Δεν εννοώ τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Εννοώ τι είναι αυτό που κάνει τον μέσο Γερμανό, Αυστριακό ή Ολλανδό να πληρώνει για να δει ανθρωποθυσίες στο βωμό της θεάς Ανάπτυξης, να βγάλει όλο του το φθόνο μετατρέποντας έναν λαό σε αποδιοπομπαίο τράγο -κατά την οικεία τους πρακτική. Στον άνισο αγώνα μεταξύ θηρίων και χριστιανών να παίρνει το μέρος των λεόντων.

Και αντί να τους μισούμε εμείς που κάποτε μας έκαψαν τα χωριά και τα σπίτια, που μας εξόντωσαν από την πείνα, που μας εκτέλεσαν σε πλατείες και σε σχολεία, που μας διέλυσαν την οικονομία και μας υποθήκευσαν το μέλλον, μας μισούν αυτοί. Δεν εκτίμησαν ούτε καν το κερασάκι γλυκό που τους πρόσφεραν με χαμόγελο οι χαροκαμένες μάνες στα καφενεία των χωριών μας όταν ξαναγύρισαν σαν τουρίστες.

Τι θέλουν από μας;

Δεν τους αρκεί το μεταπολεμικό Γερμανικό θαύμα που επιτεύχθηκε χάρις στην αυστηρή πειθαρχία που επέδειξαν προς το κράτος τους ως πολίτες, ίδια με αυτήν που είχαν επιδείξει και ως ένστολοι; Δεν μας συγχωρούν την έμφυτη απειθαρχία μας προς την εξουσία είτε αυτή μας υπαγορεύει να πληρώνουμε φόρους για να αγοράσουμε τα καινούργια F16 είτε να φωνάζουμε ομοθυμαδόν Heil Hitler;

Μήπως μας ζηλεύουν;

ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Καθαρή Δευτέρα σήμερα – χθες αποκριά. Η τηλεόραση θα δείχνει ενσταντανέ από διάφορα λαϊκά ξεφαντώματα. Περιπλανώμενοι δήμαρχοι τρέχουν σαν τις άδικες κατάρες πάνω-κάτω στα χωράφια με τα τακούνια και τις κάμερες να τους κυνηγούν σαν τις ερινύες, και για να εκδικηθούν όσους δεν τους ψήφισαν κάνουν και δηλώσεις: Θέλω να ευχαριστήσω το μπαμπά μου, τη μαμά μου, τη νονά μου και την καθηγήτρια μπαλέτου μου που με στήριξαν να βγω στη πολιτικη..

Τηλεόραση δεν θα δω. Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος να πετύχεις το Πάγκακο ή τον Γιωργάκη να χορεύει ζεϊμπέκικο «κοντά στα στρατευμένα παιδιά μας» την ώρα του οικογενειακού τραπεζιού. Απλά δεν θα το αντέξω να ακούσω και αυτό το τριήμερο για το «Κλεινόν Άστυ» από το στόμα του κάθε εγκλωβισμένου στα διόδια δημοσιογράφου.

Αλλά ούτε και σε δημόσιες λαϊκές μαζώξεις θα σπεύσω. Μπορεί να είμαι λαϊκός τύπος αλλά δεν είναι ανάγκη να φαίνομαι κιόλας. Ούτε το καρναβάλι μου αρέσει. Δεν ταιριάζει στην αισθητική μου. Κάποτε μασκαρευόμασταν με τις παρέες και καθημερινές για να κάνουμε πλάκες. Και τώρα ακόμα αν χρειαστεί. Αλλά είναι μια προσωπική επιλογή.

ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ

Γιατί είναι και όλοι αυτοί οι αθεολόγητοι δεσποτάδες που τα βάζουν με τα καρναβάλια και τις απόκριες ότι δήθεν αλλοτριώνουν το «χριστεπώνυμο πλήρωμα» επειδή το διαφθείρουν βάζοντας του στο στόμα κακιές λέξεις όταν χορεύουν το «πως το τρίβουν το πιπέρι.». Ή ότι το να ντυθεί το παιδί σου καμπόης συνδέεται με την λατρεία της Εκάτης. Και ενώ ο λαός δεν συνδέει τις απόκριες με τον παγανισμό, του το θυμίζουν οι δεσποτάδες: Είστε παγανιστές, αλλά δεν το ξέρατε!

Άλλα λέει ο Απόστολος στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή, 8^ο κεφάλαιο:

Σχετικά, λοιπόν, με το κρέας των ζώων που θυσιάζονται στα είδωλα, εμείς το ξέρουμε πως για μας δεν υπάρχει κανένα είδωλο στον κόσμο και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος θεός παρά μόνο ένας.

Όμως τη θέση μας μπροστά στο Θεό δεν την καθορίζει κάποιο φαγητό, γιατί ούτε με το να φάμε κερδίζουμε πνευματικά τίποτε ούτε με το να μη φάμε χάνουμε τίποτε. Προσέχετε μόνο, μήπως το νόμιμο αυτό δικαίωμά σας γίνει εμπόδιο σ’ εκείνους που είναι αδύνατοι στην πίστη.

Δηλαδή, με απλά λόγια, δεν υπάρχουν παγανιστικές τροφές. Υπάρχουν μόνο παγανιστικές συνειδήσεις και πρόσωπα αδύνατα στην πίστη που τα συγχέουν. Ποιοι δηλαδή είναι οι αδύνατοι στην πίστη στην προκειμένη περίπτωση; Το ιερατείο;

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά, τα φαινομενικά ασύνδετα πράγματα.

Κι όμως συνδέονται αλλά το άφησα για το… δραματικό φινάλε -όπως γίνεται και στα θρίλερ.

Ο Έλληνας αιώνες τώρα έχει κατανοήσει πως το νόημα της ζωής βρίσκεται σε απλά πράγματα –πριν αλλοτριωθεί από την νέα Φράγκικη εισβολή του 81. Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα με κανένα Γερμανό ή Γερμανόψυχο. Τα όνειρα τους στηρίζονται σε αριθμούς και δείκτες.

Ο Έλληνας είναι αυτός που μετέτρεψε ακόμα και την νηστεία της Καθαρής Δευτέρας σε γιορτή και πανηγύρι, και τη στέρηση σε χαρά. Είναι αυτός μετέτρεψε την Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση σε κατ’ εξοχήν εθνικό και πολιτισμικό δρώμενο.

Δεν μπορεί να κατανοήσει η γκλάβα του Γερμανόψυχου το πως μπορεί ο άλλος να γιορτάζει την στέρηση και την αποχή. Πως είναι δυνατόν να ταΐζει τσάμπα τόσο κόσμο κάθε χρόνο στην Παναγία τη Σκοπιανή στη Σέριφο και να μην ζητα ανταλλάγματα.

Ακουει τους Πορτογάλους να κάνουν κέφι με τα καταθλιπτικά fado κι απορεί. Βλέπει τους φτωχοδιάβολους της Νάπολης να ξορκίζουν τη μιζέρια από τα στενά σοκάκια του φτωχομαχαλά γύρω από μια πάστα με μελιτζάνα και σκόρδο και τα γέλια τους του τρυπούν το νευρικό σύστημα. Ή πάλι δεν αντιλαμβάνονται ότι η Ελληνικη κουλτούρα του μεζέ είναι το γκουρμέ του φτωχού που στο μικρό πιατάκι ξεγελά το μάτι.. Βλέπει ο Γερμανός τους άλλους, τους άνεργους στον καφενέ στη Μυτιλήνη να τρώνε ρεφενέ ή βερεσέ δυο σαρδέλες, μια λιαστή τομάτα και ένα αυγό βραστό στα τρία πίνοντας ουζάκι κι αγναντεύοντας την θάλασσα και σκυλιάζουν:

Κηφήνες! Οι Έλληνες είναι κηφήνες!

Ας το συνειδητοποιήσουμε λοιπόν κι εμείς ετούτο το εθνικό μας προνόμιο και ας αφήσουμε τους Φράγκους να ασφυκτιούν στη σπηλιά με τα χρυσά φλουριά σα σκελετοί ανάμεσα στα σεντούκια. Το «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» δεν είναι τίποτα παραπάνω από το lifestyle της φτώχειας που δημιουργεί αντισώματα στο φόβο του θανάτου. Δεν σχετίζεται με το ευρώ ή τη δραχμή, ούτε καν με την ανταλλακτική οικονομία.

Καλή Σαρακοστή λοιπόν.

Όσο μεγάλη και να ‘ναι. Ο ορίζοντάς μας είναι η Ανάσταση, και η νηστεία μάς είναι οικεία. Αλλοίμονο σ’ εκείνους που την δική τους συναισθηματική αναπηρία την φορτώνουν επί όσων αρνούνται να φορέσουν οικειοθελώς την στολή του Ρωμαίου λεγεωνάριου. Η ελευθερία μας τους θυμίζει την δική τους σκλαβιά.