Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ


Χριστιανός αρχίζει κανείς να είναι άμα ερωτευτεί και μετά. Μέχρι τότε δεν είναι καν χριστιανός. Βέβαια αν έχει αυτή την αρχική προϋπόθεση είναι 1% μόνο χριστιανός αλλά τουλάχιστον έχει αρχίσει. Η αρχή μπορεί να γίνει μέσω του απλού ανθρώπινου έρωτα, ή του θείου έρωτα, ή του έρωτα προς κάποιον ζώντα φορέα του Πνεύματος, κοινώς πνευματικό πατέρα. Σε άλλη περίπτωση, πιο κανονική, η πορεία μπορεί να αρχίσει με πνευματική εμπειρία Χριστού, όραση του αναστάντος Χριστού, όπως στους περισσότερους αγίους, αλλά αυτό σπανίζει. Τότε ο θνητός έχει δει τον Χριστό έσωθεν, καθώς εστί, και μπορεί να αρχίσει η πορεία προς τον θείο έρωτα γιατί υπάρχει πραγματική εμπειρία πραγματικού υπέρλαμπρου Προσώπου. Όμως, η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών "χριστιανών" δεν έχουμε ζήσει αυτή την εισαγωγική εμπειρία και λόγω της "υπερβολικής φοβίας για την ανθρώπινη αδυναμία" εγκλωβιζόμαστε σε μια ανέραστη θρησκευτικότητα που πολύ απέχει από το να είναι πορεία προς τον Χριστό. Πώς μπορεί άλλωστε ο άνθρωπος να αγαπάει κάποιον που ποτέ του δεν έχει γνωρίσει;

Τα νέα παιδιά ερωτεύονται κάποιον "φωτεινό" συνάνθρωπό τους. Το ζήτημα δεν είναι πότε θα κάνουν αυτό ή εκείνο, αλλά πώς αυτός ο ανθρώπινος έρωτας θα γίνει προσάναμμα, ώστε, η καρδιά τους να γίνει παρανάλωμα του πυρός του θείου έρωτα … κάποτε … εν καιρώ και αν … ίσως μετά πολύ καιρό και πόνο. Το ζήτημα είναι πώς να γίνει, ώστε, να μην γίνει ο βιωθείς έρωτας αφορμή για ολοκληρωτική πυρκαγιά που θα αναλώσει κάθε διαθέσιμη καύσιμη ύλη και θα μετατρέψει τον υπέρλαμπρο σούπερ νόβα σε μαύρη τρύπα, φίλαυτη καταβόθρα που όλους κι όλα ρουφά και θυσιάζει στο βωμό του υπερφίαλου "εγώ". Πώς να μην πληγωθούν, είτε λόγω της εκ του αναδυόμενου εγωισμού ψύχρανσης, είτε λόγω κάποιας ερωτικής απογοήτευσης, είτε λόγω άκαιρων, άνευ καρδιακού βιώματος επιλογών, που θα "απομυθοποιήσουν" το μεγαλείο –της φλογίνης ρομφαίας, της στρεφομένης και υπό του Χριστού πλέον δεμένης– του ανθρώπινου έρωτα. Ο ανθρώπινος έρωτας είναι η στάχτη η ποτισμένη με πετρέλαιο που βοηθάει στο άναμμα της φωτιάς στο τζάκι. Η ποτισμένη με πετρέλαιο σκόνη όμως όταν καίγεται βρωμάει, γεμίζει το δωμάτιο πνιγηρή πετρελαιομπόχα. Αν ο θνητός παραμείνει και απολυτοποιήσει αυτή τη καύση θα πνιγεί στο καυσαέριο. Αν φοβηθεί τη μπόχα, θα μείνει με τακτοποιημένα τα ξύλα στο τζάκι, όμως, χωρίς φωτιά και ζεστασιά στο πολικό ψύχος της βαρυχειμωνιάς του παρόντος αιώνος, με παγωμένη την καρδιά, παγωμένο βασιλόπουλο στα παλάτια της βασίλισσας του χιονιού, μέχρι κάποια αιθέρια, γλυκιά πριγκίπισσα να το φιλήσει … αν και πότε.

Οι περισσότεροι συνάνθρωποι κάηκαν σε κάποια τους επαφή με το ουράνιο πυρ του ανθρώπινου έρωτα και πλέον "ωρίμασαν" και "ζουν" απελπισμένοι και ξενέρωτοι, "τρεφόμενοι" από το κυνήγι της ηδονής, του χρήματος ή της δόξας. Ζόμπι, ρουφούν το αίμα άλλων άτυχων πλησίον συνανθρώπων. Ο ανθρώπινος έρωτας, πάνω στην κορύφωσή του, όταν έχει συναισθηματικό-καρδιακό υπόβαθρο, δίνει στον θνητό την πολύ χρήσιμη κι ωφέλιμη εμπειρία της παρθενίας! Δηλαδή την έκσταση από το όποιο "εγώ", από τις μέριμνες και όλες τις αιχμαλωσίες της καρδιάς, σε λογισμούς, πρόσωπα ή καταστάσεις, ιδεολογίες, αντιλήψεις, απόψεις, αξίες, θελήματα. Γενικώς αποδομεί την δήθεν τάχα σπουδαία ανθρώπινη προσωπικότητα. Για αυτό και συχνά κάποιοι, που αλόγιστα παίζουν με την φωτιά του, τρελαίνονται, "χάνουν τα μυαλά" τους. Πάνω στον παροξυσμό τους οι εραστές βιώνουν την παρθενία της συνείδησης. Ζουν μόνο ο ένας για τον άλλο. Τα πάντα χάνονται από το οπτικό πεδίο της συνείδησής τους. "Εσύ κι εγώ μόνοι πάνω στη γη"! Σπαν τα φρένα που συγκροτούν την προσωπικότητα, λύνονται τα γκέμια του "εγώ". Δεν χάνεται η συνειδητότητα, αλλά το, "σκέφτομαι άρα υπάρχω", "είμαι "γαύρος" άρα υπάρχω", "έχω –μερσεντές, εξοχικό, πισίνα, σπίρτο, οδοντογλυφίδα, καρφίτσες– άρα υπάρχω", "είμαι ομορφάνδρας άρα υπάρχω". Μετά από αυτή την λυτρωτική αποδόμηση δύναται πλέον ο θνητός να τραγουδήσει με τα Ημισκούμπρια: "τι κι αν είμαι ομορφάνδρας και υπέρλαμπρος αστέρας, αυτή είν' η πεντάμορφη κι εγώ είμαι το τέρας"! Βέβαια αν αυτή η εμπειρία κατακλύσει άμαθο κορμί, πιθανόν, ο παθών να ζαλιστεί μέχρι εκστάσεως κι ν' απομείνει ενεός, με "άδειο" το κεφάλι.

Αυτή η τόσο ανθρώπινη και δεδομένη εμπειρία όταν αξιοποιείται, γίνεται εφόδιο ζωής αιωνίου, γίνεται μαγιά που λύνει τα μάγια του κόσμου μας του ψεύτικου κι αλλοπαρμένου. Μπορεί να γλυτώσει τον θνητό από το καταθλιπτικό βάρος της καθημερινής πραγματικότητας, που, αν και δημιούργημα εγκεφαλικών διεργασιών, διεκδικεί θρασύτατα κύρος πραγματικής πραγματικότητας. Η κατάσταση αυτή της παρθενίας επιτρέπει στο Άγιο Αεράκι να πνεύσει στις καρδιές των φορέων της και να δώσει την απαραίτητη ώθηση στα ιστία του θνητού σαρκίου μετατρέποντάς το σε κιβωτό σωτηρίας. Κάπως έτσι αρχίζει η πορεία του χριστιανού που τελειωμό δεν έχει, που τέλος της είναι η πλήρης χριστοποίηση του πεπτωκότος, που τέλος της είναι η πλήρης χριστοποίηση όλων των απογόνων του Αδάμ κι όλης της κτίσης, άλογης και λογικής, που τέλος της είναι ο Χριστός, το Α και το Ω, ο Πρώτος και ο Έσχατος, ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου